آستین و نظریه حکم

آستین که در سال 1790 تولد شده و در سال 1859فوت کرد وی بر آن است که قانون چیزی جز حکم حاکم نیست.او البته یک متفکر پوزیتیوست است و قانون را آنچنان که هست می بیند.تعریف او از قانون که به نظریه حکم معروف است در دوکلمه خلاصه می شود:حکم و حاکم.نخست ببینیم حکم چیست؟آستین می گوید سه عنصر در حکم قابل تشخیص است:اول محتوا که آن عبارت از خواست موجودی عاقل از موجود عاقلی دیگر می خواهد کاری را بکند یا کاری را نکند؛دوم صورت،وآن عبارات و اشاراتی است که در بیان محتوا به کار گرفته می شود؛شوم ضمانت اجرایی،که پی آمد تخلف از محتوا را معلوم می کند.آستین می گوید:قانون اگر چه حکم است اما هر حکمی قانون نیست،قانون نوع خاصی از حکم است.حکم آنگاه صورت قانون دارد که منتسب به شخص یا مقامی به عنوان حاکم باشد(موحد،249:1384)

به دین سان او عقیده دارد که حکمی که از جانب مقام اول حکومت صادر نکردیده باشد قانون شمرده نمی شود و شروط قانون بودن فرامان همان است که شخص اول آنرا صادر کند.

اما حاکم از نظر آستین کسی است که در یک جامعه سیاسی رکن مستقل ریاست فائقه دارد.آستین می گوید اگر جامعه ای باشد که قاطبه مردم آن از سروری اطاعت کنند و آن سرور خود در اطاعت سرور دیگری نباشد آن سرور را حاکم و آن جامعه را جامعه سیاسی مستقل می نامند.سرور ممکن است یک فرد باشد و نیز ممکن است که این عنوان به جمعی متشکل از افراد اطلاق شود. (موحد،249:1384)

1-موحد،محمد علی(1384) در هوای حق و عدالت،نشر:کارنامه،چاپ سوم،تهران.

دوران پارینه‌سنگی

دوران پارینه‌سنگی(افغانستان)

تاریخ : جمعه ۱۷ جوزا ۱۳۹۲

ویکی پدیا

دوران پارینه‌سنگی

نگارهٔ ۱: ابزارهای سنگی شامل انواع تیغه‌های کوچک، متعلق به دورهٔ پارینه‌سنگی پایانی (۳۰٫۰۰۰ پیش از میلاد) که از قَرَه‌کَمَر در ولایت سمنگان، شمال افغانستان بدست آمده‌اند. 

دوران پارینه‌سنگی^{[پ ۱]} یا عصر حجر (سنگ) کهن، نخستین، ابتدایی‌ترین و طولانی‌ترین مرحله زندگی انسان است؛ از دو میلیون و پانصد هزار تا دورهٔ نوسنگی (عصر حجر نو)، زمانی که انسان با کشاورزی آشنا شد، در حدود دوازده هزار سال پیش را در بر می‌گیرد. این دوران خود به سه زیر دوره تقسیم می‌گردد:

1. دورهٔ پارینه‌سنگی زیرین یا قدیم^{[پ ۲]} یا دورهٔ دیرینه‌سنگی که ازحدود دو میلون و پانصد هزار سال پیش شروع و تا یکصد هزار سال قبل ادامه پیدا می‌کند. در این دوره، گونه‌های اولیهٔ سردهٔ انسان (Homo) ظهور می‌کند، که از آتش استفاده می‌کرده و ابزار ساز بوده‌است. آثار دورهٔ پارینه‌سنگی زیرین در آفریقا، شرق مدیترانه و اروپا پیدا شده‌است^.
2. دورهٔ پارینه‌سنگی میانی^{[پ ۳]} یا دورهٔ میان‌سنگی-موسترین از حدود یکصد هزار سال قبل شروع و تا سی هزار سال پیش ادامه داشته‌است. انسان نئاندرتال در این دوره ظهور می‌کند. در این دوره، سنت ابزارسازی موسترین^{[پ ۴]} پدیدار می‌شود که از ابزارهای پیشین پیشرفته‌تر است و شامل تراشه‌های سنگی، رنده‌ها، قلم‌ها، برمه‌ها (مته‌ها)، چاقوهای دسته‌دار و انواع تبر بوده‌است. در این دوره آیین تدفین وجود داشته‌است. انسان نئاندرتال به همراه متوفی ابزار، گُل و گِل اخرا دفن می‌کرده‌است. بر اساس نظریهٔ خروج از آفریقا و با توجه به شواهد ژنتیکی و فسیلی، انسان خردمند^{[پ ۵]} در این دوره، حدود هفتاد هزار سال پیش از خاستگاهش در قاره آفریقا خارج می‌شود و از طریق تنگهٔ آبی باب المندب در قسمت جنوبی دریای سرخ به قارهٔ آسیا پا گذاشته و از آنجا به دیگر نقاط زمین مهاجرت می‌کند.^[۶]
3. دوره پارینه‌سنگی پایانی^{[پ ۶]}-بارادوستین از حدود پنجاه هزار سال پیش شروع و در ده هزار سال پیش پایان می‌گیرد. در این دوره انسان نئاندرتال از بین می‌رود و انسان خردمند در آسیای میانه پدیدار می‌گردد، و بدین‌ترتیب این منطقه را به یکی از قدیمیترین منزلگاه‌های انسان تبدیل می‌کند.

دوران پارینه‌سنگی افغانستان

فاصلهٔ زمانی زیاد، دیدگاهمان را راجع به پیدایش نخستین مردمان در افغانستان، که در تراس‌های رودخانه‌ها و غارهای زیستگردار و پناهگاه‌های صخره‌ای در شمال و شرق این کشور امروزی می‌زیستند تار می‌کند. صدها ابزار سنگی در ساحه‌های متعدد در دشت و صحرا پراکنده شده‌اند – ابزاری چون ابزار کوارتزی متعلق به دورهٔ پارینه‌سنگی زیرین (تبرهای دستی، چاقوهای دسته‌دار و تراشه‌ها) با قدمتی بیش از ۱۰۰٫۰۰۰ ساله – گواهی است بر موجودیت فعالیت‌های منظم انسان در ابتدایی‌ترین بُرهه‌های تاریخی. اسکلت انسان نِئاندِرتال در طی اواسط دههٔ هفتاد میلادی در درهٔ کور در بدخشان، و همچنین استخوان گیجگاهی بزرگی یافت شده‌اند که به عقیدهٔ دانشمندان می‌بایست متعلق به انسان امروزی با ویژگی‌های نئاندرتالی باشد. لوئی دوپری، باستان‌شناس دانشگاه پنسیلوانیا راجع به کشف درهٔ کور می‌گوید: